Ο συνταγματάρχης Townsend Whelen (1877-1961) ήταν κυνηγός με την πλήρη σημασία της λέξης.
Κυνηγούσε μόνος, ταξιδεύοντας πεζός με ελάχιστα εφόδια και μένοντας σε αντίσκηνα, μελετώντας τον χώρο καθώς και τα θηράματα για να μάθει πως να κυνηγά. Εμαθε πως να γδέρνει, να τεμαχίζει και να μεταφέρει το θήραμα του σε μια εποχή που το ιδιωτικό αυτοκίνητο ήταν σπάνιο.
Εκτός από κυνηγός ο Whelen ήταν και δεινός σκοπευτής με το ραβδωτό τουφέκι καθώς και τεχνικός που δούλεψε στην εξέλιξη τουφεκιών του αμερικανικού στρατού και στην ανάπτυξη διαμετρημάτων τουφεκιού. Το διάσημο διαμέτρημα 0,22 Hornet είναι μια από τις εφευρέσεις του. Το σχήμα του κοντακιού του σύγχρονου ραβδωτού είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του.
Ο Whelen, εκτός από τις εφευρέσεις και βελτιώσεις, άφησε και ένα σημαντικό συγγραφικό έργο. Από αυτό το έργο έχουν κατά καιρούς απομονωθεί μερικές ρήσεις που στέκουν ως αξιώματα για το χώρο της σκοποβολής και του κυνηγίου, δύο από αυτές είναι:
“Μόνο τα τουφέκια που προσφέρουν ακρίβεια βολής είναι ενδιαφέροντα” και
“Κάνε όλο σου το κυνήγι πριν πυροβολήσεις”.
Οσοι έχουμε ασχοληθεί με σε βάθος με το αεροβόλο, το οποίο είναι ραβδωτό, κατανοούμε αμέσως την ορθότητα της ρήσης του Whelen. Οσο λουσάτο, όσο ακριβό, όσο πολυδιαφημισμένο και αν είναι ένα αεροβόλο, αν δεν προσφέρει ακρίβεια βολής δεν είναι ενδιαφέρον.
Ακρίβεια βολής στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η δυνατότητα ενός ραβδωτού όπλου, όταν ρίχνει από σταθερή βάση και στο ίδιο σημείο σκόπευσης, να συγκεντρώνει τις βολές του όσο το δυνατόν πιο πολύ. Το ιδανικό είναι να βάζει τις βολές του σε ένα σημείο ίσο με το διαμέτρημα του όπλου. Και όσο τραβηγμένο και αν ακούγεται αυτό, μερικά όπλα το καταφέρνουν. Τα αεροβόλα Ολυμπιακής σκοποβολής βάζουν τα βλήματα τους σε ένα σημείο ίσης διαμέτρου μα το διαμέτρημα τους, δηλαδή 4,5 χιλιοστά. Πυροβόλα τουφέκια του αθλήματος Bench Rest κάνουν το ίδιο.
Οταν το τουφέκι προσφέρει ακρίβεια, τότε ο σκοπευτής ξέρει ότι τα λάθη στο στόχο είναι δικά του και όχι του όπλου. Μόνο τότε μπορεί ο σκοπευτής να εξελιχθεί στο άθλημα αυτό. Και αυτός είναι ο λόγος που ο Whelen αναφέρι ότι μόνο τα τουφέκια ακριβείας είναι ενδιαφέροντα.
Η δεύτερη ρήση αφορά τους κυνηγούς του ραβδωτού περισσότερο από τους λειοκαννάδες. Ειδικότερα αφορά τον αμερικανικό τρόπο κυνηγίου όπου απαγορεύεται η παγάνα και ο κυνηγός πλησιάζει το θήραμα αθόρυβα για να φτάσει εντός βολής. Με την έννοια ότι η βολή είναι σε απόσταση στην οποία ο κυνηγός μπορεί να βάλει το βλήμα σε ζωτικό σημείο και έτσι να καταβάλει το θήραμα ανώδυνα με μια βολή.
Για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται προσπάθεια και γνώση. Οποιος έχει αποπειραθεί να πλησιάσει θήραμα σε απόσταση βολής κατανοεί την δυσκολία. Επίσης ο κυνηγός θα πρέπει να ξέρει αρκετά για το θήραμα του ώστε να μπορεί να είναι απόλυτα επιλεκτικός ως προς το φύλο, ηλικία και κατάσταση του ζώου που θα θηρεύσει. Αυτά και άλλα συνθέτουν αυτό που ο Whelen αποκαλεί “κυνήγι”. Είναι κάτι που σε εμάς ακούγεται κάπως υπερβολικό. Το πλησιέστερο που έχουμε εμείς στο κυνήγι με ραβδωτό είναι το κυνήγι αγριόχοιρου με παγάνα. Στη δική μας παγάνα οι πιθανότητες για επιλογή του θηράματος που θα πληγεί είναι μηδαμινές. Ο σαματάς και η αγωνία δεν επιτρέπουν τέτοια κόλπα. Οι λίγοι, πολύ λίγοι, που επιλέγουν να κυνηγήσουν αγριόχοιρο μόνοι τους, ιχνηλατώντας και πλησιάζοντας το θήραμα εντός βολής, και σε εμάς αυτό σημαίνει στα 50 μέτρα, κατανοούν τη ρήση του Whelen.