Αφιερωμένο στους οικολογικούς συντάκτες των 90s
Πρόσφατη είδηση, από το Ντουμπάι, μέσω Ρόιτερ λέει ότι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες, (αν όχι η μεγαλύτερη), ανανεώσιμης ενέργειας της Ελλάδας πωλείται στην εταιρεία Masdar των Εμιράτων προς 3,2 δισεκατομμύρια. Ο σύνδεσμος στο Ρόιτερ εδώ:
Και εδώ η φωτογραφική αναπαραγωγή της είδησης.
Πως απέκτησε η Ελλάδα κολοσσούς στον τομέα τον ανανεώσιμων πηγών ενέργειας; Ο καθένας έχει θεωρίες. Βιωματικά κρίνοντας επιλέγω ως ορόσημο μια ημερίδα που έγινε το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία 6 Ιουνίου 1997, ημέρα Περιβάλλοντος, με θέμα ¨Μέσα Ενημέρωσης και Περιβάλλον» Η συνάδελφος Ελιαμπέττα Κασαλόττι που τότε εργαζόταν στην Ελευθεροτυπία με ενημέρωσε και πήγα.
Ο καθηγητής οικολογίας ο αείμνηστος Νίκος Μάργαρης ήταν κύριος ομιλητής. Ομιλητές ήταν επίσης ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης ευρωβουλευτής τότε του Συνασπισμού, ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης, ο οικολογικός συντάκτης των Νέων Τάκης Καμπύλης, η κυρία Αλευρά από το Δίκτυο Περιβαλλοντικών Οργανώσεων και άλλοι. Στις μπροστινές θέσεις του ακροατηρίου το σύνολο σχεδόν των οικολογικών συντακτών εφημερίδων και άλλων μέσων ενημέρωσης. Οι περισσότεροι από μέσα του «προοδευτικού χώρου». Αν ξενίζουν τα εισαγωγικά περιμένετε μέχρι το τέλος του κειμένου.
Ο κύριος Καμπύλης είπε: «Οι οικολογικές οργανώσεις είναι η καλύτερη πηγή πληροφόρησης για τον οικολογικό συντάκτη των ΜΜΕ». Σε αυτό συμφώνησε και η συντονίστρια κυρία Κανελλοπούλου, παραγωγός ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ. Ο Γιάννης Πρετεντέρης στιγμάτισε την δυσανάλογα μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ των οικολογικών ομάδων και δήλωσε αντίθετος με αυτή την τακτική.
Ξέσπασε ένας μικρός ρωμέικος καυγάς όταν έγινε η δήλωση Πρετεντέρη. Οι συντάκτες ήταν ενωμένοι στην άποψη ότι η καλύτερη, αν όχι η μόνη, πηγή πληροφόρησης για οικολογικά θέματα ήταν οι οικολογικές οργανώσεις.
Ισως να μην κατάλαβαν τι πρότειναν οι συντάκτες, οι προοδευτικοί κατά τα άλλα. Πρότειναν την δημιουργία ενός κλειστού κυκλώματος πληροφόρησης που έδινε την πρωτοκαθεδρία, ουσιαστικά τον αποκλειστικό έλεγχο στην δημιουργία και μετάδοση πληροφόρησης για οικολογικά θέματα στις οικολογικές οργανώσεις. Πρότειναν ένα closed feedback loop σε ένα καίριο τομέα της οικονομικής ζωής του τόπου. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα σκοπιμότητας ή αφέλειας, ακόμη και τώρα, δεκαετίες μετά, δεν μπορώ να διακρίνω.
Τουλάχιστον ήταν αυτές οι οργανώσεις υποδείγματα δημοκρατικής λειτουργείας; Εχοντας υπόψη την ευαισθησία του «προοδευτικού» χώρου για την οικολογία, ειδικά μετά την απώλεια του υπαρκτού σοσιαλισμού, θα πίστευε κανείς ότι αυτές οι οργανώσεις θα ασπάζονταν τις αρχές της δημοκρατικής λειτουργείας σε ότι μπορούσαν να ελέγξουν, στην εσωτερική τους δομή και λειτουργεία. Αμ, δε!
Ερευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών αποδεικνύει το αντίθετο. Μόνο μια οικολογική οργάνωση της εποχής εφάρμοζε την απλούστατη δημοκρατική αρχή «ψήφος σε κάθε μέλος». Ολες, ναι όλες, οι υπόλοιπες περιόριζαν το δικαίωμα ψήφου σε μια μικρή ομάδα μελών, από πέντε έως δεκαεπτά μέλη. Σχεδόν όλες είχαν αδημοσίευτο «εσωτερικό κανονισμό» για τις εσωτερικές διοικητικές διαδικασίες. Καμία από τις πρωτοκλασάτες οργανώσεις με χιλιάδες μέλη δεν δήλωσε πως ακριβώς εκλέγονταν τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.
Αυτό το αντιδημοκρατικό πλέγμα προτιμούσαν οι οικολογικοί συντάκτες των 90s ως μοναδική πηγή πληροφόρησης για τα περιβαλλοντικά θέματα. Τις θέσεις που επεξεργάζονταν αυτά τα ολιγομελή, μη εκλεγμένα διοικητικά συμβούλια, μετέδιδαν στο κοινό οι οικολογικοί συντάκτες. Αυτές οι θέσεις εμφανίζονταν στα ΜΜΕ και μοιραία γίνονταν και πολιτική των κομμάτων εξουσίας. Δώσε στον πολιτικό ρεύμα και δεν θα διστάσει να το υιοθετήσει. Βλέπε παρακάτω για την παρουσία ενός προοδευτικού πολιτικού στην ημερίδα.
Το κύκλωμα ΜΚΟ-Συντάκτες πέρασε στο εθνικό υποσυνείδητο μια σειρά από σλόγκαν που χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση μετατράπηκαν σε εθνικές πολιτικές. Η χώρα απέκτησε υπουργείο κλιματικής αλλαγής! Η πιο σημαντική άποψη, διότι περί άποψης πρόκειται, ήταν η καταδίκη των συμβατικών πηγών ενέργειας και η ανάδειξη των «καθαρών» ανανεώσιμων πηγών. Μερικοί συντάκτες μάλιστα έγραφαν πως η Ελλάδα λόγω γεωγραφικής θέσης ήταν ευλογημένη χώρα που θα παρήγαγε «δωρεάν» ενέργεια από τον άνεμο, τον ήλιο και τα ποτάμια της.
Το πόσο δωρεάν ήταν η ενέργεια φάνηκε όταν ανέλαβε το υπουργείο κλιματικής αλλαγής η κατά δική της ομολογία η οικο-ακτιβίστρια κυρία Μπιρμπίλλη. Με νομοσχέδια μπουλντόζες η υπουργός επέτρεψε την εγκατάσταση ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών οπουδήποτε έκριναν οι εγκαταστάτες, ακόμη και σε οικολογικά ευαίσθητες περιοχές Νατούρα κλπ. Μπροστά στην μανιακή ορμή της «πράσινης μετάβασης» παραμερίστηκαν οι συνήθεις οικολογικές ευαισθησίες.
Ανακοινώθηκαν παράλογα ψηλές τιμές αγοράς ρεύματος από ΑΠΕ. Το πόσο γρήγορα ταξίδεψε η είδηση φάνηκε από την πληθώρα ξένων εταιρειών σε έκθεση ΑΠΕ στο παλιό αεροδρόμιο Αθηνών. Εταιρείες κυρίως ολλανδικές και γερμανικές ήταν εκεί για να προωθήσουν «επενδύσεις» σε ΑΠΕ σε αδαείς επενδυτές. Σχεδόν όλες υπόσχονταν υλοποίηση του ονείρου που εξέφρασε ο Μίμης Φωτόπουλος σε παλιά ταινία: «και μετά θα κάαααθομαι». Ισως η πιο εμβληματική ελληνική φιγούρα σε εκείνη την έκθεση ήταν ο μυστηριώδης κύριος σε ένα μικρό έδρανο που μοίραζε κάρτες που ανακοίνωναν την ιδιότητα του ως πρόεδρος της ένωσης επενδυτών ΑΠΕ . Κάτι υποψιαζόταν ο άνθρωπος για το τι θα ακολουθούσε το φαγοπότι.
Η οικονομική κρίση έβαλε τέρμα στα απατηλά όνειρα. Η κυρία Μπιρμπίλλη διορίστηκε σε καλή θέση εκτός Ελλάδος αλλά η κληρονομιά της έμεινε και εταιρείες του χώρου των ΑΠΕ φύτευαν ανεμογεννήτριες και έστηναν κεφαλαιακή οντότητα σε δημόσια γη.
Και φτάνουμε αισίως στην ανακοίνωση της επένδυσης. Εταιρεία που έστησε μεγάλο δίκτυο ΑΠΕ πουλά σημαντικό μερίδιο, με δυνατότητα πλήρους εξαγοράς σε εταιρεία….. των Εμιράτων. Δηλαδή σε εταιρεία χώρας πρωταγωνίστριας στην παραγωγή των παλιών κακών ρυπογόνων πηγών όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Πάει ο δωρεάν αέρας και ήλιος, πάνε οι βουνοκορφές και τα όνειρα για πρασινάδες. Πουλήθηκαν για 3,2 δις σε πετραιλεάδες.
Και οι οικολογικοί συντάκτες; Οι περισσότεροι που ήταν στην ημερίδα έφυγαν από το «μετερίζι» της οικολογικής γραφής. Οι διάδοχοι τους και όσοι από τους αρχικούς των 90s παραμένουν, δεν έβγαλαν τσιμουδιά. Κατανοητή η σιγή. Ένα τόσο μεγάλο νούμερο, τρεις χιλιάδες δυακόσα εκατομμύρια, σε αφήνει άφωνο. Ηταν πολλά τα αργύρια.
ΥΓ. «Και εις χειρότερα, σε έναν εκδότη κυνηγετικού περιοδικού τι άλλο να ευχηθώ» ήταν η πρώτη κουβέντα, κυριολεκτικά πριν το καλημέρα, που μου απηύθυνε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όταν μας σύστησε η Ελιζαμπέττα. Δεν χρειάζεται άλλο σχόλιο.