Ο κυνηγετικός (και ο σκοπευτικός) κόσμος αντιμετωπίζει το δικό του δημογραφικό πρόβλημα παράλληλα με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας γενικά. Λιγοστεύουμε και γερνάμε. Το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη γενικότερα, άρα δεν είμαστε σε αυτό τουλάχιστον ούτε μοναδικοί ούτε μόνοι.
Δεν συμβαίνει όμως στην Αμερική. Παράδειγμα πρόσφατο ένα περφερειακό΄πρωτάθλημα Σπόρτινγκ με συνολική συμμετοχή 225 σκοπευτών, δηλαδή την τελική επιλογή μετά από μια σαιζόν τοπικών πρωταθλημάτων από τα οποία βγήκαν οι καλύτεροι που συμμετείχαν σε περιφερειακο επίπεδο.
Από τους 225 οι 68 ήταν έφηβοι, κάτω των 18 ετών. Οι άνω των 50 ήταν μακράν η μειοψηφία.
Κάπως οι Αμερικάνοι, σε μια χώρα όπου κυρίαρχα αθλήματα είναι το μπάσκετ και το αμερικανικό ποδόσφαιρο, και τα παιδιά τους παίζουν εξίσου ασταμάτητα βιντεοπαιχνίδια με τα δικά μας, προσέλκυσαν νέο κόσμο στην σκοποβολή.
Το ίδιο συμβαίνει και με το κυνήγι στην Αμερική. Μετά από μια κάμψη οι κυνηγοί αυξάνονται.
Το πως και γιατί είναι γνωστά. Οι αμερικανικές κυνηγετικά και σκοπευτικές οργανώσεις διέγνωσαν το πρόβλημα γρήγορα και ενήργησαν για να το λύσουν και να το ανατρέψουν. Τι έκαναν είναι γνωστό και καταγραμμένο σε πολλά ντοκουμέντα, γραπτά και ηλεκτρονικά. Η βασική φιλοσοφία ήταν να πείσουν τους απομείναντες κυνηγούς και σκοπευτές να φέρουν νέο κόσμο, δηλαδή τους μη κυνηγούς φίλους και γνωστους να γνωρίσουν τις χαρές του κυνηγίου και της σκοποβολής. Το σλόγκαν ήταν “πάρε ένα φίλο στο κυνήγι” και “κάλεσε τους φίλους σου στο σκοπευτήριο”.
Τέτοιες καμπάνιες βασίζονται στην προϋπόθεση ότι τόσο ο κυνηγετικος όσο και ο σκοπευτικός χώρος θα είναι φιλόξενοι στον πρωτάρη. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για μας. Η επαφή για τον πρωτόβγαλτο είναι περίπου αδύνατη με τα ισχύοντα συστήματα. Δεν υπάρχει περιθώριο για δοκιμή που θα προηγείται της τελικής επιλογής να γίνει ή να μην γίνει κάποιος κυνηγός ή σκοπευτής. Για να πας κυνήγι θέλεις άδεια και για να ρίξεις έστω και μια πούλα στο σκοπευτήριο πρεπει να έχεις ταυτότητα της ΣΚΟΕ. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν θα δεσμευτεί σε τέτοιο βαθμό αν δεν δοκιμάσει πρώτα. Αυτό είναι στοιχειώδες για όλες τις επιλογές μας (εκτός από τις λυπηρές όπου λόγω ασθένειας ή χειρότερα άλλοι αποφασίζουν για εμάς!).
Αν λοιπόν θέλουμε όντως να αντιστρέψουμε το δημογραφικό μας ιδού η δοκιμένη και επιτυχημένη συνταγή. Το θέμα είναι αν θέλουμε. Διότι κάθε φορά που συζητώ με ιθύνοντες αποκομίζω την αίσθηση ότι το θέμα τους στεναχωρεί αλλά όχι σε βαθμό που προκαλεί δράση.