ΚΤΥΠΗΜΑ ΜΕΣΟΥ ΑΠΟ ΥΠΟΦΥΛΑΚΤΗΡΑ
ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΚΥΠΡΙΔΗΜΕ
ΕΙΜΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΣΑΣ ΑΠΟ ΕΦΗΒΟΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΞΑ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΣΑΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΩ ΣΥΛΛΕΞΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΤΗΡΩ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥ (ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΟΞΑ ΤΩΙ ΘΕΩΙ)
ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΠΛΑΓΙΟΚΑΝΝΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ ΚΥΝΗΓΙΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΜΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ (…ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΙΔΕΑ ΜΟΥ …)
ΟΤΑΝ ΡΙΞΩ ΠΟΛΛΕΣ ΤΟΥΦΕΚΙΕΣ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΗΞΙΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΟ ΔΑΚΤΥΛΟ
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΗΘΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ?
ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΑΚΙΟΥ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Α.Κ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ως παθών γνωρίζω καλά τον πόνο αυτό! Στη δική μου περίπτωση ήταν ένα πλαγιόκαννο Zabala με καινούργιο κοντάκι που το παρήγγειλα επίτηδες πιο κοντό, διότι ως νέος κυνηγός έφτασα αυθαίρετα στο συμπέρασμα ότι το κοντό κοντάκι επωμίζεται γρήγορα. Μετά έμαθα ότι η γρήγορη επώμιση είναι θέμα τεχνικής! Επίσης είχε λεία λαβή χωρίς ψάθα. Δοκίμασα τα γνωστά “κόλπα” με τη λαστιχένια ασπιδούλα στην υποφυλακτήρα καθώς και γάντια. Τίποτε δεν δούλεψε και το όπλο έφυγε.
Το κτύπημα συμβαίνει επειδή το όπλο κατά την οπισθοδρόμηση ταξιδεύει γρήγορα πίσω, ενώ το χέρι μένει στάσιμο και πολύ κοντά στον υποφυλακτήρα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Η απόσταση του χεριού από τον υποφυλακτήρα ρυθμίζεται πρωτίστως από το μήκος του κοντακιού, το κοντό κοντάκι επιτρέπει στο χέρι να επεκταθεί προς τα εμπρός και να μένει κοντά στον υποφυλακτήρα. Το σωστό μήκος κοντακιού είναι αυτό που όταν το όπλο είναι επωμισμένο, αφήνει ένα κενό μεταξύ της μύτης και του αντίχειρα περίπου 2,5 με 3 εκατοστά. Η πρόσθεση μήκους γίνεται στο πέλμα, και αν το κοντάκι μας δεν έχει βιδωτό πέλμα τότε μπορούμε να καταφύγουμε στο φορετό πέλμα, έστω και αν δεν είναι η πιο καλαίσθητη λύση. Είναι αρκετή για ένα πείραμα!
Επιπλέον, η κατάσταση γίνεται χειρότερη με λάθος κράτημα, όταν δηλαδή το χέρι αγκαλιάζει τη λαβή ακριβώς πίσω από τον υποφυλακτήρα. Το σωστό κράτημα είναι αυτό που αφήνει αρκετά μεγάλο κενό μεταξύ μέσου δακτύλου και του πίσω μέρους του υποφυλακτήρα. Στο λειόκαννο η σκανδάλη πατιέται (σε αντιδιαστολή με το ραβδωτό όπου πιέζεται) με το μαλακό μέρος της πρώτης φάλαγγας και έτσι το χέρι μπορεί να μείνει αρκετά πίσω από τον υποφυλακτήρα.
Γιατί όμως το χέρι μένει στάσιμο ενώ η λαβή οπισθοδρομεί; Εδώ μπορεί να φταίει το πάχος της λαβής, μια πολύ λεπτή λαβή επιτρέπει την ολίσθηση του κοντακιού μέσα από τα δάκτυλα. Επίσης μπορεί να φταίει η ολισθηρότητα της λαβής, αν δηλαδή η ψάθα έχει φθαρεί και δεν “δαγκώνει” στο δέρμα της παλάμης. Ο στόχος εδώ είναι μια λαβή που παρασύρει το χέρι προς τα πίσω όταν το όπλο κλωτσήσει, δηλαδή δεν αφήνει το χέρι αδρανές και στάσιμο ώστε να φάει το κτύπημα.
Εχοντας μια προσωπική αντιπάθεια προς τη ψάθα, βρήκα ότι μια ελαφρά πιο χοντρή λαβή διατηρεί την πρόσφυση του χεριού ακόμα και όταν η λαβή είναι ίσια (αγγλέ). Μια λαβή με κάποια πρόσθετα χιλιοστά πάχους συχνά διορθώνει το πρόβλημα. Σε ένα υπάρχον κοντάκι δεν είναι δυνατή η πρόσθεση ξύλου, άρα ένα στρώμα από αντιολισθιτικό υλικό, όπως πχ μια σαμπρέλα ποδηλάτου, είναι συχνά αρκετό για να σταματήσει η ολίσθηση του χεριού.
Κοντάκι σχεδιασμένο μετά την κακή εμπειρία κτυπήματος το μέσου δακτύλου. Αν και δεν έχει ψάθα η λαβή είναι σχετικά χοντρή, το μήκος αρκετό και η πάπια έχει επίπεδη επιφάνεια για καλό κράτημα.