Αιρετικό με έλεγε ο Στριλάκος. Ισως επειδή δεν άφηνα τα προφανέστατα στραβά να περάσουν ασχολίαστα.
Στη σειρά με τα Παράδοξα του Οπλοχώρου θα συνεχίσω την προσωπική παράδοση του σχολιασμού του προφανούς. Κάποτε το προφανές το συνηθίζουμε και περνά απαρατήρητο.
Αποσπώμενη φωτιά τύπου Holland. Η μανιβελίτσα επιτρέπει να βγει η φωτιά για έλεγχο και αλλαγή.
Αρχίζουμε λοιπόν με τις αποσπώμενες φωτιές. Πρώτοι διδάξαντες οι Αγγλοι, και ειδικοτερα οι εταιρείες Westley Richards με το Droplock και η Holland and Holland με το Royal Detachable Lock. Και στα δύο αυτά δίκαννα που μπήκαν σε παραγωγή στις αρχές του περασμένου αιώνα, η επιλογή της αποσπώμενης φωτιάς ήταν χαρακτηριστικό του Κάλλιστου μοντέλου, του Best Gun. Και στα δύο η δυνατότητα απόσπασης πληρωνόταν επιπλέον. Οπως επιπλέον, και μάλιστα αδρά, πληρωνόταν η παροχή εξτρά μηχανισμών που προσφέρονταν σε χαριτωμένα κουτάκια με βελουδένια φόδρα για την περίπτωση που εκεί έξω “στις Αποικίες” θα έσπαγε η κυρίως φωτιά και ο προνοητικός (και λεφτάς) κάτοχος θα έκανε μερικά τσακ και θα άλλαζε φωτιές στη μέση της σαβάνας.
Οταν διαβάζω ή βλέπω τέτοια στο Διαδίκτυο με πιάνει ένα νευρικό γέλιο. Μου βγαίνουν και κάτι Τζαμαϊκάνικες φράσεις που με έμαθε μια παλιά φίλη στο Λονδίνο.
Η κοροϊδία είναι εξώφθαλμη ρε κοπέλια! Δεν είναι δυνατόν να την βλέπω μόνο εγώ! Ξυπνήστε!
Σε αυτά τα όπλα που υποτίθεται θα έβλεπαν σκληρή χρήση, τόσο σκληρή που οι καταασκευαστές φρόντισαν να τα εφοδιάσουν με χειροκίνητες φωτιές, υπάρχουν τα εξής άλλα χαρακτηριστικά που κάθε άλλο παρά ανθεκτικά είναι σε σκληρή χρήση σε αντίξοες συνθήκες:
Ρίγες! Πάνω και κάτω ρίγες κολλημένες με καλάι!
Αυτόματη όπλιση με το άνοιγμα του όπλου. Επιβάλλει συντονισμό πάπιας και βάσης και τριβές, άρα φθορές, σε διάφορα σημεία.
Αυτόματη ασφάλεια. Και αυτή έχει συγχρονισμό εσωτερικών μερών, άρα πιθανότητα δυσλειτουργείας.
Αυτόματοι εξολκείς. Το σημείο με τις πιο συχνές ζημιές σε ένα πλαγιόκαννο.
Υποβοηθούμενο άνοιγμα. Χωρίς λόγια!
Ρε θεομπαίχτες! Προσφέρετε χειροκίνητες φωτιές σε όπλα φορτωμένα με αυτά τα ευαίσθητα χαρακτηριστικά και λέτε παραμύθια για δήθεν ευκολία επισκευής σε μέρη που δεν υπάρχουν οπλουργοί ή τουλάχιστον οπλουργοί ικανοί να φτιάξουν μια φωτιά. Αλλά υπάρχουν οπλουργοί που προφανώς μπορούν να ξανακολλήσουν ρίγες! Λογική υπόθεση αν σκεφτούμε ότι άφησαν τις ρίγες στη θέση τους, και προσφέρουν μόνο εναλλακτικές φωτιές.
Προσπέκτους του Σκωτσέζου Alex Martin δείχνει το άριγο δίκαννο.
Αν πράγματι ήθελαν να προσφέρουν όπλα ανθεκτικά στις κακουχίες, και ήταν εύκολα επισκευάσιμα θα έκαναν κάτι απλό, πολύ απλό και λογικό. Θα επέλεγαν έναν τύπο μηχανισμού χωρίς αυτοματισμούς, δηλαδή ένα κοκοροτούφεκο, κατά προτίμηση με φωτιές τύπου Back Action, με το ελατήριο πίσω στη φωτιά. Θα πρόσφεραν και ένα σετ ανταλλακτικών όπως ελατήρια και κοκόρια και τα κατάλληλα εργαλεία για αλλαγή.
Θα ενίσχυαν το πιο αδύναμο σημείο ενός τέτοιου μηχανισμού που είναι η σύνδεση κοντακιού και βάσης. Μορώ να σκεφτώ μια μικρή τροποποίηση που θα απόφευγε τις εγκάρσιες βίδες στη λαβή και θα επέτρεπε τη χρήση τζαβέτας που θα ήταν και ενισχυτική για το κοντάκι κατά μήκος.
Θα καταργούσαν τις ρίγες όπως έκανε ο Σκωτσέζος κατασκευαστής Alex Martin. Αν και για την ακρίβεια ο Martin σχεδίασε το άριγο δίκαννο και η κατασκευή γινόταν από τους αδελφούς Brown στο Μπέρμιγχαμ. Δηλαδή η λύση υπήρχε και ήταν γνωστή στους πάντες. Το βάρος που θα έφευγε από τις ρίγες, και δεν ήταν λίγο, ήταν κοντά 200 γραμμάρια θα πήγαινε στις κάννες για να τις κάνει πιο ανθεκτικές σε κτυπήματα και ταλαιπωρία από μεταφορά σε σαμαροθήκες και κρεμάμενο από αορτήρες. Και σαν κερασάκι στην τούρτα τα κλειδιά θα είχαν πρόβλεψη για εύκολο σφίξιμο από άπειρους τεχνίτες.
Το άνοιγμα του όπλου αυτού θα ακολουθούσε το σύστημα του μοχλού στο κάτω μέρος της βάσης που συμπιέζεται προς τον υοφυλακτήρα για να ανοίξει το όπλο. Πρόκειται για σύστημα που αποφεύγει την πεταλούδα με την περιπλοκή της μετατροπής της περιστροφικής κίνησης σε οριζόντια και την ακριβή μηχανουργικήκατεργασία που επιβάλλει η πατέντα του Scott Spindle. Επίσης επιτρέπει το άνοιγμα του όπλου με τα κοκόρια οπλισμένα, κάτι δυσεύρετο στα κοκοροτουφεκα με συμβατική πεταλούδα.
Και αν η αντοχή ήταν τόσο σημαντικό χαρακτηριστικό, πιο σημαντικό από την δυνατότητα αποσυναρμολόγησης, οι κάννες μπορούσαν να είναι μόνιμα συνδεδεμένες. Το όπλο να είναι διπλωτό και έτσι να μην υπάρχει ούτε η εφαρμογή της πάπιας ούτε η πιθανότητα απώλειας της.
Ενα τέτοιο δίκαννο θα ήταν πάντα “ετοιμοπόλεμο”, εξαιρετικά ανθεκτικό, εύκολα επισκευάσιμο από οποιονδήποτε είχε ελάχιστη γνώση οπλουργικής και πάνω από όλα ΦΤΗΝΟ αλλά ταυτόχρονα και ποιοτικό. Βασικά μιλάμε για μια Λουπάρα κατασκευασμένη σε αγγλικά επίπεδα ποιότητας και φινιρίσματος. Δεν θα ήταν εντυπωσιακό όπλο σε ένα κυνήγι φασιανού, αλλά θα ήταν αξιόπιστο εκεί που πρέπει. Το ότι δεν κατασκευάστηκε ποτέ δείχνει ότι ίσως στις Αποικίες τα πράγματα δεν ήταν και τόσο δύσκολα όσο τα παρουσιάζουν τα προσπέκτους των οπλοκατασκευαστών της προπολεμικής εποχής.
Ενα μονόκαννο θα ήταν ακόμα πιο ανθεκτικό στις κακουχίες, αλλά θα είχε μόνο μια κάννη και έναν μηχανισμό. Το δίκαννο έχει το πλεονέκτημα των δύο μηχανισμών σε ένα, και έτσι υπάρχει πάντα η εφεδρεία ακόμα και αν χαλάσει κάτι στη μια μεριά.