Οι πιθανότητες είναι ότι 99 τοις εκατό όσων διαβάζουν αυτό το κείμενο ξέρουν ποδήλατο και έχουν περάσει την διαδικασία εκμάθησης χρήσης ποδηλάτου.
Πως αρχίσαμε με το ποδήλατο; Με πολλές, άπειρες δοκιμές, σε πολύ χαμηλή ταχύτητα, σε κάποιο απόμερο σημείο χωρίς άλλα οχήματα γύρω μας. Η διαδικασία αρχίζει με απλά πράγματα, πχ ισορροπία για κάποια μέτρα, και καθώς αυτά εμπεδώνονται, προχωρά στα πιο σύνθετα, πχ στροφή, αλλαγή πορείας και άλλα.
Αναφέρεται το ποδήλατο διότι φίλοι γιατροί με πληροφορουν ότι είναι πολύ πιο απαιτητική δραστηριότητα σε σύγκριση με την σκόπευση. Πιο απαιτητική ωστόσο όλοι μας καταφέρνουμε να την μάθουμε μέσα σε λίγες ημέρες, αβοήθητοι. Αυτό δείχνει πόσο αποτελεσματική είναι η σταδιακή μέθοδος εκμάθησης.
Σκεφτείτε πως θα ήταν η εμπειρία εκμάθησης αν η μόνη επιλογή ήταν ένα ποδήλατο που ξεκινούσε με ταχύτητα 30 χιλιομέτρων σε πολυσύχναστο δρόμο! Πόσοι θα μαθαίναμε ποδήλατο σε αυτές τις συνθήκες; Μάλλον ελάχιστοι.
Αυτή η ανάποδη διαδικασία εκμάθησης εφαρμόζεται στον κινητό στόχο από όλους σχεδόν τους δασκάλους σε όλο τον κοσμο!
Μετά από κάποιες υποτυπώδεις συμβουλές ο μαθητής μπαίνει στον βατήρα, κρατώντας ένα οπλο που βροντά και κλωτσά, φωνάζει “Πουλ” και βρίσκεται αντιμέτωπος με πιάτα που εκσφενδονίζονται με αρχική ταχύτητα 100 χιλιομέτρων, σε μια καμπύλη επιβραδυνόμενη τροχιά. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη ότι ελάχιστοι μαθαίνουν σωστή σκόπευση σε κινούμενο στόχο. Οπως δεν είναι έκπληξη ότι η σκοποβολή κινουμενου στόχου δεν έχει μεγάλη συμμετοχή.
Υπάρχει και το άλλο εμπόδιο, αυτό της έλλειψης επαναλαμβανόμενης άσκησης ώστε να εμπεδώσει ο πρωτάρης τα βασικά πριν πάει στα πιο σύνθετα. Οι συνθήκες ασφάλειας που απαιτεί ένα σκοπευτήριο πυροβόλου, καθώς και το κόστος πυρομαχικών, καθιστουν την εντατική εξάσκηση σχεδόν αδύνατη για τον μέσο άνθρωπο.
Το σύστημα εκμάθησης που εφαρμόζεται στον κινούμενο στόχο, παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αντιβαίνει σε όσα διδάσκει η εφαρμοσμένη ψυχολογία και η εμπειρία της διδασκαλίας. Η λύση ευτυχώς υπάρχει και είναι είτε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που επιτρέπει στον μαθητή να αρχίσει με τα απλά και του επιτρέπει να μάθει σταδιακά τα στοιχεία που συνθέτουν την σκόπευση, είτε το ειδικά διαμορφωμένο αεροβόλο.
Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απαγόρευση προσομοιωτών σκόπευσης που ισχύει για άγνωστους λόγους στην Ελλάδα. Κάποιοι, άγνωστο ποιοι, έκριναν ότι η εκπαίδευση με εικονικά όπλα μπροστά από μια οθόνη εγκυμονεί κίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια. Ενώ η περιφορά εντελώς ανεκπαίδευτων κυνηγών με τρίσφαιρη καραμπίνα γεμάτη στην ύπαιθρο είναι πιο ασφαλής!
Η μόνη επιτρεπόμενη σε εμάς μέθοδος λοιπόν είναι με πραγματικό όπλο και αληθινά βλήματα. Εκεί υπάρχει η λύση, την έχουμε ξαναγράψει στην Οπλογνωσία πολλές φορές, αυτή του ειδικά διαμορφωμένου αεροβόλου που γλυτώνει τον μαθητή από τον ήχο και το λάκτισμα και έτσι επιτρέπει εντατική εξάσκηση στα βασικά της επώμισης, διόφθαλμης πρότασης (όχι σκόπευσης) προς το στόχο, κίνηση του όπλου και άλλα.
Εχοντας τα βασικά, ο μαθητής μπορεί να προχωρήσει σε αργούς κινούμενους στόχους ώστε να μάθει τι σημαίνει προσκόπευση. Θα μάθει επίσης, άμεσα και εμπειρικά, την σημασία της διατήρησης της κίνησης του όπλου μετά την πίεση της σκανδάλης. Και αυτά τα μαθαίνει μέσα από τα λάθη που θα κάνει, και τα οποία μπορεί να τα κάνει διότι η χρήση αεροβόλου είναι πάμφθηνη. Δεν υπάρχει το οικονομικό εμπόδιο το “παφ και τάληρο” που έχει το πυροβόλο.
Εχοντας εμπεδώσει, σωματικά καί όχι μόνο θεωρητικά, τι σημαίνει σκόπευση τότε ο μαθητής μπορεί να πάει στο πυροβόλο. Με ελαφριές γομώσεις και σε αργούς στόχους, δηλαδή πίάτα που φεύγουν από την μηχανή με 50 χιλιόμετρα και όχι 100, θα καταλάβει την διαφορά προσκόπευσης σε ταχύτερους στόχους και σύντομα θα μπορεί να αντιμετωπίσει στόχους σε πλήρη ταχύτητα και σε διάφορες γωνίες εκτόξευσης.
Πόσο αποτελεσματικό είναι ένα τέτοιο σύστημα εκπαίδευσης; Ενας δάσκαλος που το τελεοποίησε, ο Λέον Μέζερς, είχε θεαματικά αποτελέσματα. Οι μαθητές του προοδεύουν γρήγορα, κάποτε θεαματικά γρήγορα. Μια μαθήτρια του Μέζερς πήγε από αρχάρια σε μέλος της εθνικής ομάδας ΗΠΑ μετά από μόλις πέντε χιλιάδες βολές. Συνήθως χρειάζονται 500 000 βολές προπόνησης για έναν σκοπευτή να περάσει στην εθνική ομάδα.
Κάποιοι, πολύ λίγοι και ταλαντούχοι όντως μπορούν να πάνε από το μηδέν στο πλήρες Ολυμπιακό επίπεδο με τη μία. Οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί τα καταφέρνουμε προχωρώντας με μικρά βήματα. Αυτά μας δείχνει η πρακτική εμπειρία και η επιστήμη.