Αυτή την φορά στην Ισπανία, στην πόλη Μακάστρε κοντά στην Βαλένσια, μια 67χρονη Αγγλίδα σκοτώθηκε από σκύλο πιτμπούλ που είχε υιοθετήσει.
Ο δήμαρχος της πόλης είπε πως το θύμα έμενε στην πόλη από το 2005, είχε αναπτύξει έντονη ζωοφιλική δράση και ήταν γνωστή ως η ζωόφιλη της πόλης.
Κάθε φορά που ακούγεται ένα συμβάν με πιτμπούλ και άλλες “δυναμικές” φυλές σκύλων ακούγεται και το γνωστό τροπάριο: “δεν είναι η φυλή, οι ιδιοκτήτες φταίνε”. Μα εδώ ιδιοκτήτης ήταν ένα άκρως ζωόφιλο άτομο, πως λοιπόν έφταιξε η ζωόφιλη γυναίκα και πλήρωσε με τη ζωή της!
Και αν φταίνε οι ιδικοκτήτες τότε γιατί δεν έχουμε παρόμοια περιστατικά με άλλες φυλές σκύλων, όπως πχ τα Ρετρίβερ, που είναι άπειρα πιο δημοφιλή άρα πιο πολλά, από τα σκυλιά “δυναμικών” φυλών; Γιατί δεν ακούγονται επιθέσεις από δυνατά αλλά όχι “δυναμικά”, σκυλιά όπως πχ Ντράχτχααρ.
Η άλλη σούπερ μπαρούφα που ακούγεται μετά από επιθέσεις, ότι κάτι έγινε που διέγειρε το ένστικτο του θηρευτή στο σκυλί και για αυτό επιτέθηκε κλπ. Αυτό θα ίσχυε με το παραπάνω σε κυνηγετικές φυλές. Ωστόσο δεν ακούγονται περιστατικά επιθέσεων από Πόιντερ και Σέττερ, τις κατ’εξοχήν κυνηγετικές φυλές που έχουν ανεπτυγμένο το ένστικτο της θήρευσης. Αρα κάτι συμβαίνει με τις “δυναμικές” φυλές.
Οι πρόγονοι μας είχαν την σοφία να εξελίξουν εκθρέψουν ΜΙΚΡΟΣΩΜΕΣ φυλές τεριέ. Ειχαν καταλάβει ότι ένα τόσο αντιδραστικό ζώο γίνεται επικίνδυνο όταν είναι μεγαλόσωμο. Οι σύγχρονοι εκτροφείς κατάλαβαν το κέρδος που προσφέρει η πώληση “δυναμικών” σκύλων και ανέπτυξαν γιγαντόσωμα τεριέ τα οποία συνδυάζουν την δύναμη του μολοσσού με την αντιδραστικότητα του τεριέ. Το πείσμα και η μαχητικότητα κάνουν ένα Τζακ Ράσσελ χαριτωμένο επειδή ζυγίζει λιγότερο από δέκα κιλά. Οταν αυτή η μαχητικότητα μπει σε ένα μυώδες σώμα πενήντα κιλών η χαριτωμενιά πάει περίπατο.
Αυτά τα αναγνωρίζουν οι εκτροφείς, αλλά με υπεκφυγές του τύπου “αυτή η φυλή δεν είναι κατάλληλη για άπειρους ιδιοκτήτες”. Και πως γίνεται κάποιος έμπειρος ιδιοκτήτης ενός δυνητικά φονικού σκύλου κανείς δεν λέει. Αυτά σκεφτόμουν τις προάλλες όταν μια κυρία έβγαλε το πιτμπούλ της από το αυτοκίνητο, στην οδό Κέας στο Χαλάνδρι, και το σκυλί κατευθύνθηκε προς εμένα και έναν ακόμα ποδηλάτη. Η κυρία προσπάθησε να συγκρατήσει το ζώο, αλλά τα δικά της κιλά ήταν ίσα με αυτά του σκύλου. Ο σκύλος κυριολεκτικά την έσυρε πίσω του ενώ η κυρία φώναζε “περίμενε, σου είπα περίμενε”.
Γείτονας μου υπέστη επίθεση από πίτμπουλ “φύλακα” σε μάντρα πώλησης καυσόξυλων. Ο ιδιοκτήτης της μάντρας ήταν δίπλα του και μιλούσαν για την μεταφορά των ξύλων όταν το πίτμπουλ λύθηκε και δάγκωσε τον γείτονα προξενώντας του σοβαρά τραύματα στο μηρό. Τραύματα που χρειάστηκαν περίθαλψη στο νοσοκομείο με επανελειμμένες επισκέψεις. Τι ακριβώς προστάτευε αυτός ο “φύλακας” παρουσία του αφεντικού του δεν ξέρουμε. Ούτε ξέρουμε τι πυροδότησε τα ένστικτα του και επιτέθηκε σε στάσιμο άνθρωπο, δεν είχε δηλαδή το άλλοθι του ενστίκτου θήρευσης. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αυτή η εκρηκτική επιθετικότητα χαρακτηρίζει μόνο τις “δυναμικές” φυλές. Κανένα Επανιέλ δεν επιτίθεται ξαφνικά σε περαστικό ή σε παιδί.
Είναι ειρωνικό ότι η πολιτεία επιτρέπει την κατοχή αυτών των απρόβλεπτων σκύλων-όπλων που λαμβάνουν μόνα τους πρωτοβουλία για επίθεση, ενώ όλοι συλλογικά φρικάρουμε με την ιδέα νόμιμης οπλοφορίας από πολίτες, έστω και μετά από εκπαίδευση.
Επίσης ειρωνικό, ίσως και τραγικό, είναι το γεγονός ότι η νομοθεσία μας προβλέπει εξοντωτικά πρόστιμα για την βία προς τα σκυλιά, αλλά δεν έχει καμία πρόβλεψη για την άμυνα από τα σκυλιά όταν αυτά επιτίθενται χωρίς πρόκληση σε εντελώς αθώα θύματα. Από ποια συνταγματική διάταξη νομιμοποιείται η θυματοποίηση του πολίτη, κανείς δεν ξέρει.