Χειροποίητη μηχανή αυτοκινήτου Ferrari, ο χρονισμός είναι με γρανάζια, αντί για αλυσίδες χρονισμού, το αυτοκίνητο με τέτοια μηχανή ανά κιλό έχει τιμή σε κλάσμα της τιμής ενός πολυτελούς λειόκαννου.
Το θέμα είναι οι τιμές των χειροποίητων όπλων στην διεθνή αγορά. Ισως το θέμα να φαίνεται εξ΄οψεως άσχετο για τον μέσο κυνηγό. Ωστόσο οι τιμές των καινούργιων καλών όπλων επηρεάζουν τις τιμές των μεταχειρισμένων όπλων μέσης κατηγορίας, αυτών που ονειρεύονται να αποκτήσουν πολλοί κυνηγοί, ανάμεσα τους και ο γράφων.
Τώρα τελευταία οι τιμές των πρωτοκλασάτων όπλων έχουν αφηνιάσει. Πάνω από 250 000 Ευρώ για το Fabbri, λίγο χαμηλότερα το σουπερποζέ της Boss, και ακολουθούν τα πλαγιόκαννα Holland, Purdey, Westley Richards με τιμές γύρω στα 120 000 Ευρώ και πιο πάνω.
Τιμές δίκαννων Holland and Holland στο αμερικανικό κατάστημα Gordy and Sons (Gordyandsons.com)
Είναι το κόστος εργασίας εξαιρετικών μαστόρων, λένε κάποιοι. Οχι ακριβώς. Σε πρόσφατη επίσκεψη δικού μας ανθρώπου σε αγγλική εταιρεία πρώτης γραμμής του ανακοίνωσαν με υπερηφάνεια ότι μείωσαν τις εργατοώρες για την κατασκευή πλαγιόκαννου στις 300. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ευρείας χρήσης μηχανών CNC. Και η λογική ερώτηση κάθε αδαούς είναι αν αυτή η μείωση εργατικού κόστους αντανακλάται στην τιμή του προϊόντος; Βεβαίως, η τιμή διπλασιάστηκε!
Τα όπλα δεν είναι τα μόνα ποθητά χειροποίητα προϊόντα με έντονη ζήτηση. Τα πολυτελή αυτοκίνητα είναι εξίσου χειροποίητα και άπειρα πιο ακριβά σε πρώτες ύλες και απορροφούν τον ίδιο αριθμό εργατοωρών. Ενα Bentley Mulsane έχει τριακόσες ώρες εργασίας, ζυγίζει κοντά τρεις τόνους, έχει πανάκριβα δερμάτινα καθίσματα ραμμένα στο χέρι, και κοστίζει όσο δύο καλά δίκαννα. Και μην αρχίζουμε πάλι το τροπάριο ότι δεν μπορεί να συγκριθεί ένα πολυτελές αυτοκίνητο με ένα πολυτελές όπλο. Μπορούν να συγκριθούν καθώς ανήκουν και τα δύο στην κατηγορία πολυτελών αγαθών όπως τα όριζε ο οικονομολόγος Βέμπλεν.
Μα πάντα ήταν ακριβά τα καλά όπλα, είναι μια άλλη παρατήρηση. Ναι, ακριβά αλλά όχι απλησίαστα. Στην χρυσή εποχή του χειροποίητου δίκαννου, μεταξύ 1900 και 1915, ένας τεχνίτης οπλοκατασκευαστής κέρδιζε έξη λίρες την εβδομάδα. Το καλό δίκαννο κόστιζε 100 λίρες ή δεκαπέντε φορές τον εβδομαδιαίο μισθό του τεχνίτη κατασκευαστή καννών. Είναι βέβαιο ότι ο σημερινός κατασκευαστής καννών σε ένα εργοστάσιο χειροποίητων όπλων δεν κερδίζει τρεις χιλιάδες λίρες την εβδομάδα ώστε να μπορεί να αγοράσει όπλο των 125000 με δεκαπέντε εβδομαδιάτικα!
Προσωπικά πιστεύω ότι οι τιμές των πρωτοκλασάτων λειόκαννων αντανακλούν μια νοοτροπία “όπου τους πιάσουμε”. Σε μια φάση όπου οι πληθυσμοί ανεπτυγμένων χωρών μειώνονται λόγω δημογραφικού, όταν το κυνήγι χάνει κόσμο, όταν οι νόμοι που διέπουν την οπλοκατοχή “αυστηροποιούνται” διεθνώς, η κατάσταση δεν φαίνεται κατάλληλη για υπέρογκες αυξήσεις τιμών. Προφανώς κάποιοι ερμηνεύουν την κατάσταση με άλλα κριτήρια. Ελπίζω να έχουν στοιχεία πιο έγκυρα από τα δικά μου και όντως να υπάρχει πεδίο για την προώθηση αυτών των πανάκριβων όπλων αφού αυτό θα ήταν ένδειξη ότι ο χώρος του κυνηγίου και της σκοποβολής πάει καλά. Κάτι μου λέει όμως ότι μπορεί να είναι πρόσκαιρο φαινόμενο και η αγορά θα επιβάλει αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν “διόρθωση”. Για να δούμε!