Το θέμα αφορά το φαινόμενο που έχουν αναφέρει πολλοί κυνηγοί σχετικά με το μονόκαννο, τίποτε άλλο!
Παρατηρούν οι συνάδελφοι ότι πολλές πρώτες βολές πάνε στο βρόντο λόγω βιαστικής επώμισης και ελλιπούς σκόπευσης. Μόλις ρίξουν την πρώτη βολή και καταλάβουν το λάθος τους, διορθώνουν την επώμιση τους και την σκόπευση τους και ευστοχούν με τη δεύτερη βολή.
Εχω προσωπική αντίληψη του φαινόμενου, όταν δοκιμάζω νέα όπλα για πρώτη φορά. Οταν όμως η πρώτη βολή του δίκαννου ή της καραμπίνας θεωρείται εξ ορισμού χαμένη και η δεύτερη είναι αυτή που μετρά τότε μάλλον έχουμε κάτι σαν μονόκαννο “ειδικών προδιαγραφών”.
Ας κάνουμε λοιπόν μιαν υπόθεση. Αν είχαμε ένα μονόκαννο με σκανδάλη που στο πρώτο τράβηγμα κάνει ένα κλίκ, και απαιτεί δεύτερο τράβηγμα για να ρίξει, τότε θα είχαμε σύστημα εξουδετέρωσης της πρώτης “κούφιας” βολής. Αυτό μάλλον θα έβαζε το μονόκαννο, για όσους έχουν πρόβλημα της πρώτης ριξιάς, στην ίδια κατηγορία με το δίκαννο και την καραμπίνα.
Ενας φίλος από τον Καναδά έχει βρει έναν πιο εύκολο τρόπο. Εχει μονόκαννο Harrington & Richardson με κόκορα, και όταν επωμίσει πατά την σκανδάλη πριν οπλίσει τον κόκορα. Αυτή είναι η κούφια βολή. Μετά οπλίζει και καθώς οπλίζει έχει χρόνο να σκοπεύσει σωστά. Λέει ότι στις καμπίσιες πέρυσι έκανε σε όλη την σαιζόν δεκαπέντε πουλιά, με δεκαπέντε φυσίγγα, δηλαδή χωρίς καμία αστοχία και έχει μάρτυρες για την απόδοση του. Αποδίδει την τέλεια επίδοση του στην τεχνική που έχει εφεύρει.
Η άλλη λύση βέβαια είναι η σκοπευτική εξάσκηση σε σημείο που θα ανεβάσει την πιθανότητα επιτυχίας με τη μία βολή, και αυτή η εξάσκηση ωφελεί όλους του κυνηγούς και όχι μόνο τους μονοκαννάδες και τους πάσχοντες από πρόωρη πυροδότηση.