Τα Jack Russel είναι μικρόσωμα αλλά ζωηρά τεριέ. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα έκαναν, δυστυχώς, δημοφιλή με τους όψιμους ζωόφιλους που ψάχνουν ένα μικρό σκυλί που μπορεί να ζήσει σε διαμέρισμα. Το Jack Russel σίγουρα δεν είναι σκύλος για διαμέρισμα.
Τις προάλλες είδα μια σκηνή που είναι χαρακτηριστική της όψιμης ζωοφιλίας που πλήττει τη χώρα. Μια σικάτη κυρία γύρω στα 30 κρατά ένα Jack Russel με το λουρί. Το σκυλί μυρίζει μια συστάδα αγριόχορτων στο όριο ενός οικοπέδου. Εκείνη τη στιγμή κτυπά το κινητό τηλέφωνο της κυρίας και το απαντά. Η συνομιλία την απορροφά αλλά όχι εντελώς. Κάθε τόσο η κυρία τεντώνει βίαια το λουρί και τραβά το Jack Russel από τα χόρτα που μυρίζει με έντονο ενδιαφέρον.
Η ζωόφιλη κυρία, όπως και τόσοι άλλοι ζωόφιλοι, δεν κατάλαβε ότι ο σκύλος της εκείνη τη στιγμή έκανε ακριβώς ότι και αυτή με το κινητό της: διάβαζε μηνύματα από γνωστούς και φίλους. Για το σκυλί οι μυρωδιές ήταν από τα άλλα σκυλιά της γειτονιάς, αυτά που οι ιδιοκτήτες δεν αφήνουν να έχουν επαφή μεταξύ τους.
Τα σκυλιά είναι κοινωνικά ζώα, πλασμένα να ζουν σε ομάδες. Οταν καταδικάζονται από ζωόφιλους να ζουν μόνα οι μυρωδιές είναι η μόνη επαφή που έχουν με άλλα σκυλιά. Το απότομο τράβηγμα όταν ένα σκυλί επεξεργάζεται τις μυρωδιές είναι μια βάρβαρη πράξη που του στερεί αυτή την ελάχιστη, έμμεση έστω, επαφή με άλλα σκυλιά.
Βλέποντας την σκηνή αναρωτήθηκα πως θα ένιωθε η ζωόφιλη κυρία αν της τραβούσα βίαια το τηλέφωνο από το χέρι κόβοντας την επικοινωνία. Η απότομη στέρηση επικοινωνίας ήταν ακριβώς αυτό που έκαν στο σκύλο της. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους σύγχρονους ζωόφιλους που δήθεν ενδιαφέρονται για τα ζώα.