Νούμερα με διττή έννοια, και σαν σκορ αλλά και σαν άτομα. Ενα τέτοιο νούμερο ήταν ο λόρδος Walsingham ένα από τα μεγάλα “τουφέκια” της Εδουαρδιανής Αγγλίας, στα έτη 1901-1910. Ηταν η εποχή που το κυνήγι ήταν αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού ημερολογίου (social calendar) και οι πλούσιοι γαιοκτήμονες οργάνωναν φιέστες πυροβολήματος (shooting αλλωστε το λέγανε τότε και όχι hunting) με χιλιάδες θηράματα. Σε αυτά τα πανηγύρια η σκοπευτική δεινότητα μετρούσε, καθώς υπήρχαν κυρίες πίσω από τα τουφέκια που παρακολουθούσαν την παράσταση, και τα τεκταινόμενα ήταν θέμα στον κοινωνικό τύπο της εποχής, κάτι σαν τις σελίδες Ζάχου Χατζηφωτίου στον δικό μας Ταχυδρόμο αλλά σε κλίμακα αυτοκρατορίας, όχι γειτονιάς.
Σε ένα τέτοιο κοινωνικό γεγονός ο Walsingham σκότωσε 1070 γκράους. Πως τα κατάφερε; Με τέσσερα τουφέκια και τρεις γεμιστάδες να του τα γεμίζουν. Πριν χαρακτηρίσω το είδος κυνηγίου να δούμε τι όπλα ήταν αυτά. Μεταφράζω από το κείμενο του ίδιου του Walsingham:
“Το 1ο ήταν κατασκευασμένο από τον Purdey το 1866 και μετατράπηκε από σύστημα περόνης (pinfire) σε κεντροφλεγές και στο οποίο μπήκαν νέες κάννες πέρυσι. Το δεύτερο και τρίτο είναι ένα ζευγάρι οπισθογεμή και αυτά από τον Purdey κατασκευασμένα γύρω στο 1870 στα οποία επίσης μπήκαν νέες κάννες. Το τέταρτο είναι νέο όπλο από τον Purdey με κάννες Whitworth αντί για δαμασκηνές. Ολα είναι 12άρια με κάννες 30 ιντσών (76 εκατοστών) κύλινδρο, χωρίς τσοκάρισμα.
Τα φυσίγγια μου γεμίστηκαν από τον Jοhnson στο Swaffham. Αυτά που έριξα στις παγάνες με τον άνεμο πίσω από τα πουλιά είχαν γόμωση 3 1/8 δράμια πυρίτιδα Hall’s Field B (μάλλον μαύρη πυρίτιδα ήταν) και 1 1/8 ουγγιά (32 γραμμάρια) σκάγια Derby Νο 5, τα φυσίγγια που έριξα στις παγάνες που τα πουλιά είχαν το άνεμο κόντρα και πετούσαν πιο αργά είχαν 3 δράμια πυρίτιδα του ίδιου τύπου και ίδια σκάγια. Και στις δύο περιπτώσεις τα σκάγια ήταν μαλακά.”
Η αρχική φωτογραφία είναι το Purdey δίκαννο ενός άλλου λόρδου, του Ρίπον, που συναγωνιζόταν τον Walsingham στα σκορ. Είναι της ίδιας εποχής με τα όπλα που περιγράφει ο Walsingham.
Εδώ το αγγλικό πρωτότυπο κείμενο για όσους θέλουν να το μελετήσουν.
Lord Walsingham
“On August 30, 1888 when I killed 1,070 grouse to my own gun in the day, I shot with four breechloaders. No.1, a gun made in 1866 by Purdey, subsequently converted from pin-fire to central principle, to which new barrels were made last year. Nos.2 and 3, a pair of central fire breechloaders, made also by Purdey, about 1870, for which I have likewise had new barrels. No.4, a new gun made by Purdey this year to match the two mentioned above, but with Whitworth steel instead of Damascus barrels. The guns are all 12 bore, with cylinder 30 in. barrels, not choked.”
“My cartridges were loaded by Johnson, of Swaffham; those used in the down-wind drives containing 3 1/8 drs. Hall’s Field B powder to 1 1/8ozs. No. 5 Derby shot; those used in the up-wind drives (where the birds, of course, came slower) had 3 drs. only of the same powder, with the same shot; not hardened shot in either case.”
Οι χρονολογίες κατασκευής των όπλων δείχνουν ότι πρόκειται για κοκοροτούφεκα Purdey. Το σύστημα που σήμερα θεωρείται σήμα κατατεθέν της εταιρείας, σχεδιασμένο από τον Frederick Beesley, με ολόκληρες φωτιές και υποβοηθούμενο άνοιγμα μπήκε σε παραγωγή το 1880. Μέχρι τότε η Purdey έμεινε πιστή στο κοκοροτούφεκο παρά το γεγονός ότι κατασκευαστές όπως οι Murcott, Daw, και άλλοι είχαν αναπτύξει μηχανισμούς που όπλιζαν με μοχλό.
Να πούμε τώρα για το είδος κυνηγίου της εποχής εκείνης που μερικοί τόσο θαυμάζουν. Εκτός από την σκοπευτική ικανότητα, που μπορούσε κάλλιστα να επιδειχθεί σε σκοπευτήριο σε πιάτα, πρόκειται για δραστηριότητα για μπούληδες.
Ναι μπούληδες, που δεν είχαν τα κότσια ούτε να κουβαλήσουν τα όπλα τους στα καρτέρια που τους έστηναν. Οι μπούληδες είχαν προσωπικό που τους φρόντιζε. Από το καθημερινό ντύσιμο, το φαγητό, το καθημερινό πρόγραμμα και βέβαια τα όπλα και την κυνηγετικη εξάρτυση, τα πάντα γίνονταν από άλλους. Φτάνοντας στο κτήμα για κυνήγι οι υπηρέτες του μπούλη παρέδιδαν τα όπλα στους υπαλλήλους το κτήματος και αυτοί μετέφεραν τις οπλοθήκες, και τα χίλια φυσίγγια, στο δωμάτιο όπλων του κτήματος. Οι γεμιστάδες αναλάμβαναν την ημέρα του κυνηγίου να μεταφέρουν τα όπλα και τα χίλια και βάλε φυσίγγια στα καρτέρια. Με άλλα λόγια υπήρχε πάντα μια πολυπληθής κουστοδία γύρω από τον κάθε μπούλη ο οποίος εμφανιζόταν φρέσκος και ορεξάτος στο καρτέρι, αφου τον είχε φέρει μέχρι εκεί άμαξα, το λεγόμενο Shooting Brake.
Αφού έκανε τα νούμερα ο μπούλης δεν ασχολείτο με μπανάλ θέματα όπως το απόρτ και την μεταφορά θηραμάτων. Αν υπολογίσουμε το βάρος του γκράους στα τριακόσια γραμμάρια, τα χίλια είναι τριακόσια κιλά, σιγά μην ζοριστεί ο μπούλης να σηκώσει έστω ένα. Οσο για καθάρισμα και άλλα ούτε λέξη!
Δεν πρόκειται για κάποιο αντιβρετανικό αίσθημα. Πριν η τεχνολογία των όπλων επιτρέψει την ταχυβολία και δώσει έναυσμα σε μπούληδες να ασχοληθούν και να μετατρέψουν το κυνήγι (hunting) σε σκέτο πυροβόλημα (shooting) οι Αγγλοι κυνηγούσαν κανονικά. Δείτε αυτή την ανάρτηση για το πως ήταν το κυνήγι στην Αγγλία τον 18ο αιώνα. Τότε ο κυνηγός δρούσε μόνος, γέμιζε το όπλο του μόνος του, κουβαλούσε τα θηράματα σε τσάντα, ήλεγχε μόνος του τα σκυλιά του.
https://oplognosia.com/?p=12530
Η μανία με το σκορ, μανία που βγαίνει με κάθε ερώτηση για κυνήγι που περιέχει τη λέξη “πόσα” υπάρχει και σήμερα. Κρυφοί νοσταλγοί της εποχής των μπούληδων μιλούν για κυνήγια με εκατόμβες, για μακρινούς προορισμούς με χιλιάδες πουλιά και όταν υπάρχουν τόσα πουλιά υπάρχουν και οι απαιτούμενοι βαστάζοι για να υποστηρίξουν τον κάθε μπούλη. Και αν κάποιοι στραβομουτσουνιάσουν ας μας πουν τι γεύση έχει το τρυγόνι Αργεντινής. Εθεσα το ερώτημα σε άτομα, Ελληνες και ξένους, που πήγαν στην Αργεντινή. Κανένας τους δεν σκέφτηκε να γευτεί ένα έστω τρυγόνι από τα εκατοντάδες που σκότωσαν.
Το βίντεο δείχνει Αμερικανό κυνηγό να κουβαλά στην πλάτη το ελάφι που θήρευσε.