ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΚΑΝΝΩΝ, ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ KAI ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ

Οι κάννες του μεσαίου δίκαννου έχουν ελάχιστο διάστημα, στα υπόλοιπα τέσσερα εφάπτονται τα στόμια αν και οι κάννες είναι διαφορετικού μήκους.

Σε όλα τα χόμπι παρατηρείται μια δόση δεισιδαιμονίας. Οι χομπίστες αρέσκονται να συζητούν για μυστικά της επιτυχίας, για χαμένες φόρμουλες που όσο και αν προσπαθεί η σύγχρονη επιστήμη δεν μπορεί να τις αναβιώσει και άλλα παρόμοια που ζωντανεύουν την συζήτηση σε καφενεία και κέντρα συνάθροισης όπου μαζεύονται οι χομπίστες.  Ενα θέμα που έχει υποστεί αρκετή δόση δεισιδαιμονίας είναι η σύγκλιση των καννών του δίκαννου. Η υπόθεση έχει ενδιαφέρον παρασκήνιο και θα αρχίσουμε από εκεί.

Ενα κέντρο συνάθροισης κυνηγών στην δεκαετία του 1980 ήταν το οπλουργείο του αείμνηστου Αντώνη Δεστέφαι. Και ο μάγος των δοξασιών ήταν ο Μανώλης Βαφειάδης που τα απογεύματα ήταν εκεί με ιστορίες για τα όπλα και τα μυστικά της κατασκευής τους. Πρωταθλητής του διεθνούς τουρνουά περιστεροβολίας του 1956, μανιώδης κυνηγός και βαθύς γνώστης της εμπορικής αξίας αγγλικών όπλων, ο Μανώλης μάγευε τους ακροατές του με ιστορίες και περιγραφές από τον κόσμο των όπλων. Η κοσμοπολίτικη καταγωγή του, ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας Ελλήνων της Αλεξάνδριας (ο πατέρας του ήταν μέλος του χρηματιστηρίου βάμβακος) με μόρφωση σε γαλλικά σχολεία, γνώστης τεσσάρων τουλάχιστον γλωσσών, πολυταξιδεμένος, τον έκανε περιζήτητο και πειστικό στην παρέα. Ηταν επίσης και ο τότε αντιπρόσωπος της Perazzi και της Fabbri στην Ελλάδα αλλά δεν διέθετε κατάστημα. Εκανε την προώθηση του σε προσωπικό επίπεδο μέσα από τις γνωριμίες του με την υψηλή κοινωνία της τότε εποχής.

Εχοντας περάσει υποχρεωτικά μαθήματα μεταλλοτεχνίας στο γυμνάσιο στην Αγγλία έβρισκα τα λεγόμενα του Μανώλη ενδιαφέροντα αλλά κάπως τραβηγμένα. Εχω γράψει για τις ιστορίες του στο παρελθόν χωρίς όμως να αναφέρω ονόματα. Δείτε τις αναρτήσεις εδώ:

ΤΑΡΤΑΡΟΥΓΑ, ΧΕΛΩΝΕΣ, ΜΕΤΖΟΣΟΛΕΣ

https://oplognosia.com/?p=9073

ΟΛΙΓΟΝ MUMBO JUMBO

https://oplognosia.com/?p=2021

Ενα απόγευμα στο οπλουργείο Δεστέφανι άνοιξε συζήτηση για την σύγκλιση των καννών στα δίκαννα. Θυμάμαι μερικούς από τους παριστάμεους. Ηταν οι Κύπριοι γιατροί Παντέχης και Μωυσής, οι επιχειρηματίες Σταμάτης Σαλεπούλας και Μανώλης Μιχαηλίδης. Ανέφερα ότι οι κάννες των δίκαννων όπλων συγκλίνουν, άρα δεν υπάρχει λόγος να σκοπεύει κανείς πάνω από την κάθε κάννη του πλαγιόκαννου ξεχωριστά. Για τους συνομιλητές ακούστηκε περίεργη η ιδέα ότι τα δίκαννα έχουν συγκλίνουσες κάννες. Αρχισαν τα μετρήματα και ακόμα όταν είδαν και διαπίστωσαν ότι όντως, η απόσταση κέντρο-κέντρο στις θαλάμες είναι 28 χιλιοστά και στα στόμια 18 χιλιοστά κούναγαν το κεφάλι με δυσπιστία.

“Πως ρυθμίζουν την σύγκλιση, σε ποια γωνία είναι βαλμένες οι κάννες μεταξύ τους” μουρμούριζε ο Παντέχης και πήγαινε από δίκαννο σε δίκαννο στο οπλουργείο με το παχύμετρο στο χέρι. Και πάνω στη συζήτηση νά’σου ο Μανώλης ο Βαφειάδης.

“Ο Νικήτας λέει ότι οι κάννες στα δίκαννα συγκλίνουν μεταξύ τους” του ανάφερε ο Σταμάτης και στραφήκαν όλοι προς τον μάγο των όπλων για να ακούσουν την άποψη του. Μου έριξε μια ματιά ο Μανώλης και άρχισε να μιλά με εκείνη την Αλεξανδρινή προφορά που ακουγόταν σαν μίγμα ιταλικής και γαλλικής.

Η διαδικασία είναι δύσκολη, εξήγησε. Ο οπλουργός κρεμά ένα νήμα αλφαδιού στα δύο μέτρα και τριάντα εκατοστά από το στόμιο. Στα στόμια και στις θαλάμες βάζει κάλυκες χωρίς καψύλλια. Στερεώνει τις κάννες σε μέγγενη.  Βλέπει μέσα από τις τρύπες και ρυθμίζει την σύγκλιση των καννών ώστε να βλέπει το νήμα κεντραρισμένο και από τις δύο κάννες. Τότε, αφού έχει ρυθμίσει την σύγκλιση, και μόνο τότε, αρχίζει να συνδέει τις κάννες με τις γέφυρες και μετά με τις ρίγες. Το είπε ο Μανώλης, πείσθηκαν οι πάντες ότι οι κάννες συγκλίνουν, και μάλιστα τώρα είχαν μέτρα και σταθμά. Δύο γιατροί, περασμένοι από την κατ’εξοχήν θετική επιστήμη, την ιατρική, και δύο επιτυχημένοι επιχειρηματίες, ανέστειλαν την κρίση τους, αγνόησαν τα μάτια τους και τις μετρήσεις τους, αλλά πείστηκαν από την φόρμουλα που τους αποκάλυψε ο Μανώλης Βαφειάδης, ο μάγος.

Λίγες μέρες αργότερα με κάλεσε στο διαμέρισμα του στην οδό Γαζίας για να δω ένα Purdey περιστεροτούφεκο που είχε προς πώληση. Του πρότεινα να το φωτογραφίσω για δημοσίευση στο περιοδικό αλλά δεν ήθελε.Τέτοια όπλα δεν είναι για το ευρύ ελληνικό κοινό μου είπε, καλύτερα να πάει από στόμα σε στόμα η πληροφορία.

Με κοίταξε καλά καλά για λίγο και μου άρχισε μια μικρή κατσάδα. Επειδή η οικογένεια της μάνας μου ήταν Κασιώτες με παρουσία στο Πορτ Σαϊντ της Αιγύπτου (τα κανάλι του Σουέζ το λειτουργούσαν Κασιώτες πριν το 1956) ο Μανώλης, όντας Αιγυπτιώτης, με αντιμετώπιζε με μια ιδιαίτερη οικειότητα.

“Αυτό που κάνεις θα το μετανιώσεις. Τους ανοίγεις τα μάτια, νομίζεις ότι κάνεις καλό, αλλά κάνεις λάθος. Ο Ελληνας είναι υπανάπτυκτος, το αρέσει το παραμύθι, κατά βάθος δεν ενδιαφέρεται για επιστημονικές αλήθειες.” μου είπε με εκείνο το γερακίσιο βλέμμα.

Εμεινα άφωνος. Εκείνη της στιγμή κατάλαβα ότι αυτά που έλεγε ήταν μέρος της γενικότερης τακτικής μάρκετινγκ που εφάρμοζε για να πουλήσει ακριβά όπλα. Επίσης κατάλαβα ότι η δοξασία, η δεισιδαιμονία, η μυθολογία είναι κάτι που αναζητούν οι αγοραστές. Με κατέπληξε η αποκάλυψη ότι ρεαλιστές, κυνικοί αν θέλετε, μεγαλοεπιχειρηματίες που δεν χαρίζουν κάστανο στις διαπραγματεύσεις, όταν έφτανε η ώρα να πληρώσουν για ένα όπλο όσο και για ένα διαμέρισμα ήθελαν να ακούσουν παραμύθι για νήματα στα δύο μέτρα και τριάντα και για μετζοσόλες στο μαντεμένιο κιούπι.

Ο καθένας έχει τα βιώματα του. Στα δικά μου συγκαταλέγονται τα μαθήματα μεταλλοτεχνίας που ήταν υποχρεωτικά στην Αγγλία σε όλα τα δημόσια σχολεία από την ηλικία των 11 μέχρι και τα 16. Πίσω από μια μέγγενη για δύο ώρες κάθε Παρασκευή, συν άλλες ώρες για την τεχνική σχεδίαση έμαθα θέλοντας και μη την ορθολογική αντιμετώπιση τεχνικών θεμάτων. Και ήμουν καλός στο συγκεκριμένο μάθημα και πήρα και βραβείο για ένα καλέμι που κατασκεύασα. Από αυτά τα μαθήματα έμαθα να μετρώ και να βλέπω με κριτικό μάτι τις μεταλλικές κατασκευές, ανάμεσα τους και τις κάννες των κυνηγετικών όπλων. Εχω πιάσει και έχω παρατηρήσει και μετρήσει χιλιάδες όπλα από τότε που μπήκα σε αυτό τον χώρο. Η φόρμουλα των 2 και 30 δεν στέκει.

Αίθουσα μεταλλοτεχνίας σε αγγλικό γυμνάσιο. Ακριβώς έτσι ήταν η τάξη που έκανα μαθήματα για τέσσερα χρόνια.

Εχω εξετάσει δίκαννα, πλάγια και ποζέ, σε διάφορα διαμετρήματα και μήκη καννών. Η συντριπτική πλειονότητα έχει στόμια που εφάπτονται μεταξύ τους. Αν όντως ίσχυε η φόρμουλα του 2 και 30 τότε θα υπήρχαν διαφορές στην απόσταση μεταξύ των κέντρων των στομίων ανάλογα με το μήκος των καννών. Δεν υπάρχουν. Σε όλα σχεδόν τα όπλα τα στόμια ακουμπάνε μεταξύ τους σε όλα τα μήκη καννών και όλα τα διαμετρήματα. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες, τόσο λίγες που ουσιαστικά είναι αμελητέες.

Το ποζέ αριστερά έχει διάστημα μεταξύ των καννών, το ποζέ στη μέση καθώς και το πλαγιόκαννο δεξιά έχουν κάννες που  εφάπτονται στο στόμιο.

Ναι αλλά αν ακουμπάνε τα στόμια σε όλα τα μήκη καννών και όλα τα διαμετρήματα τότε οι βολές δεν θα πηγαίνουν στο ίδιο σημείο, τα όπλα είτε θα διασταυρώνουν τις βολές είτε θα τις ρίχνουν ανοικτά τη μια από την άλλη. Με μονόβολα αυτό συμβαίνει και το έχω παρατηρήσει σε αρκετά όπλα. Ομως τα δίκαννα στην πλειοψηφία τους ρίχνουν σκάγια και το άνοιγμα των σκαγίων υπερκαλύπτει την όποια έλλειψη απόλυτης σύμπτωσης των βολών σε κυνηγετικές αποστάσεις.

Τα ραβδωτά δίκαννα που ρίχνουν πυρομαχικά ραβδωτού όπλου ρυθμίζονται ώστε οι βολές τους να πέφτουν στο ίδιο σημείο σε αποστάσεις εκατό, δυακοσίων και για μερικά τριακοσίων μέτρων. Στα ραβδωτά οι κάννες είναι παράλληλες, και κατά την ρίψη βολών για ρύθμιση η απόσταση μεταξύ των στομίων τους κλείνει ή ανοίγει μέχρι να βρεθεί η ιδανική θέση που θα δίνει τη μέγιστη σύμπτωση βολών στην επιθυμητή απόσταση. Αυτή η διαδικασία ρύθμισης δεν έχει εφαρμογή στο λειόκαννο που ρίχνει σκάγια. Εχει εφαρμογή στο δίκαννο που κατασκευάζεται για μονόβολα, τα λεγόμενα δίκαννα Slug, που είναι ελάχιστα αφού στο μονόβολο κυριαρχεί η καραμπίνα’